Obejrzane w 2019 r.: Rozczarowania

Midsommar (2019) – harce szwedzkich kultystów w jasnym świetle polarnego dnia. Poprzednie dzieło Ariego Astera pt. Dziedzictwo było wyborowym, inteligentnym horrorem, jednym z najlepszych filmów, jakie obejrzałem w 2018 r. Moje niemałe oczekiwania względem Midsommar zostały zaś boleśnie zawiedzione. Najlepsze są tutaj prolog i epilog, lecz wszystko to, co rozgrywa się pomiędzy, za bardzo nudzi i za mało straszy. Oczywiście, dam Asterowi jeszcze jedną szansę, choćby dlatego, że bardzom ciekaw, jaki typ horroru – po „familijnym” i antropologicznym – nakręci następnym razem. Na szwedzką prowincję się natomiast nie wybieram i Wam też odradzam.

Her (2013) – samotny facet zakochuje się w inteligentnym systemie operacyjnym obdarzonym powabnym głosem Scarlett Johansson. Według niektórych najlepszy film 2013 r., według mnie niewypał z kompletnie niewiarygodną przesłanka. Gdyby następny Windows rzeczywiście okazał się sztuczną inteligencją, gwarantuję, iż życie uczuciowe wąsatych rozwodników  byłoby najmniejszym z naszych zmartwień. Rozumiem oczywiście, że reżyser Spike Jonze nie kręcił prequelu Terminatora, a opowieść o samotności we współczesnym świecie, lecz i takiego wariantu nie kupuję. Coś mi w Her zgrzytało na poziomie psychologicznym niczym wiekowy twardy dysk, zaś baśniowości i alegorii jest tu za mało, by nie zwracać na psychologię uwagi.

Watchmen (serial) (2019) – wyobraźnia Damona Lindelofa, współtwórcy LOST-a, wyrusza na podbój uniwersum Alana Moore'a. Pierwszy epizod znakomity, zaraz po nim rozpoczyna się długa droga w dół najeżona bezsensownymi momentami WTF. Widz bardziej inteligentny ode mnie przerwie oglądanie w momencie, w którym główna bohaterka zostanie poddana dializie przy pomocy słonia. Ejdżbiowski Watchmen udowadnia przynajmniej wybitność Moore'a – nie wystarczy tylko wymyślić frapujący świat, trzeba jeszcze z wyczuciem dobrać do niego fabułę.

Ślepnąc od świateł (2018) – diler Kuba snuje się po Warszawie. Wyłączyłem w połowie drugiego odcinka. Wymagam, żeby serial sensacyjny wkręcił mnie intrygą najpóźniej na początku epizodu numer dwa. Światłom, ze względu na Darka, dałem dodatkowych dwadzieścia minut, ale potem nie chciało mi się już z tym dilować.

Wiedźmin (2019) – po obejrzeniu netfliksowej ekranizacji opowiadań Sapkowskiego miałem mieszane uczucia. Nie mogłem się zdecydować, czy serial jest kiepski, czy tylko przeciętny. Aktorów, owszem, dobrano w wielu przypadkach bezbłędnie (Geralt, Ciri, Jaskier, Cahir), aczkolwiek sporo do życzenia pozostawia casting czarodziejski (wyzuta z seksapilu Triss, pozbawiona klasy Yennefer). O jakość scenariusza i dialogów można by się pospierać... ale nie trzeba, bo serial skutecznie grzebie bezbarwna reżyseria nasuwająca na myśl produkcje fantasy typu Herkulesa albo Xeny. Grosza nie rzucam wiedźminowi. Paszoł won, siwy odmieńcze.