Obejrzane w 2019 r.: Niespodzianki

Bird Box (2018) – netfliksowe post-apo. Światło słoneczne wywołuje masowe samobójstwa, więc ocalali muszą zabijać okna deskami i zasłaniać oczy przepaskami. Pomysł fabularny wydaje się ryzykowny, dziury logiczne prosperują, makijaż sypie się z twarzy 54-letniej Sandry Bullock udającej trzydziestkę. Czasami jednak ze wszech miar przeciętne filmy okazują się nadspodziewanie udane, i jest to zwykle zasługa reżysera (tutaj: Susanne Bier). Nie ukrywam, że Bird Box przyciągnął mnie do ekranu i zapewnił dwie godziny autentycznego, intensywnego napięcia.

Los Cronocrimenes (2007) – małżeństwo na letnisku, żona na zakupach, facet ogląda z nudów okolicę przez lornetkę. Dostrzega w pobliskim zagajniku gołą laskę (w tej roli Barbara Goenaga) i po dłuższej chwili namysłu – żartowałem, bez chwili wahania – szybko tupta do lasu, żeby udzielić jej "pomocy". Oto kampowy początek kampowego filmu (bynajmniej nie pоrno!), którego fabuły nie należałoby dalej opisywać, ale którą skutecznie spojleruje tytuł. Potwierdzę więc: Los Cronocrimenes przerabiają motyw podróży w czasie i choć nie dodają do ogranego pomysłu nic od siebie, to realizują go z temporalną konsekwencją i typowym dla kina klasy B wdziękiem. Wykorzystanie w środkowym akcie poetyki giallo zupełnie mnie zaś rozbroiło. Perełka, obejrzyjcie.

Spalovač mrtvol (1969) – Spałować martwą? Czyżby wspomnienia miłośnika czeskiego death metalu? Nie, to Palacz zwłok, koncertowa czarno-biała ekranizacja krótkiej powieści Ladislava Fuksa o właścicielu praskiego krematorium, który w przededniu wybuchu Drugiej Wojny Światowej osuwa się w nazistowski mrok. Na miłość Eberta, jak ten film jest nakręcony i zmontowany! Toż to absolutna re-we-lac-ja, gdzie wyrafinowana forma idzie w parze z ponurą, psychologizującą treścią. Czy wszyscy reprezentanci czechosłowackiej Nowej Fali tak doskonale się prezentują pomimo upływu pół wieku? Jeżeli tak, to nigdy więcej nie będę śmiał się z pepików, obiecuję.

Mów mi Rockefeller (1990) – pierwszy i chyba ostatni raz w życiu zdarzyło mi się, że rankiem przeczytałem błyskotliwy esej o filmie i jeszcze tego samego wieczoru rzeczony film obejrzałem. Oddajmy głos Michałowi Oleszczykowi: Opowieść o trójce rezolutnych dzieciaków, którym spontaniczna przedsiębiorczość pomaga nie tylko wyjść z poważnych tarapatów, ale i sięgnąć szczytów międzynarodowej finansjery, jest zdecydowanie produktem swojego czasu, czyli okresu transformacji ustrojowej w Polsce. Równie nagiej i czystej apologii kapitalistycznego ducha nie dostaniemy w rodzimym kinie młodzieżowym zapewne już nigdy. Wystarczy zestawić tę wizję choćby z takim klasycznym tekstem reaganowskiego kina lat 80., jak Ryzykowny interes, w którym nastolatek zamienia pod nieobecność rodziców dom w intratny burdel, by zrozumieć, że nasze polskie marzenia AD 1989 były jednocześnie bardziej niewinne i mocniej zakorzenione w duchu wizjonerów dwudziestolecia międzywojennego niż w bezdusznym świecie krwiożerczego zysku, którego w Mów mi Rockefeller de facto nie ma – ale który przedarł się do naszej rzeczywistości mimo to.

Terminator: Genisys (2015) – istnieje ryzyko, że umieszczając na dzisiejszej liście także piątą część Terminatora skazałem wymienione powyżej tytuły na śmierć w atomowej pożodze mojego domniemanego filmowego bezguścia. T:G stanowi bez wątpienia najgorszą pozycję w zestawieniu, ale przypominam, że mowa o niespodziankach. Włączyłem Genisysa z braku laku spodziewając się gniota, dostałem dzieło... cóż, przeciętne. Oczywiście, o niebo gorsze od trzech pierwszych części, lecz zdecydowanie lepsze od „czwórki” (o co zresztą nietrudno), wyposażone w parę ciekawych pomysłów fabularnych (alternatywna linia czasowa, „zdrada” jednego z głównych bohaterów), no i z Arnoldem, który zawsze jest na propsie. Pierwsze trzy czwarte filmu są momentami niezłe, ostatni akt męczy bułę, ale całość jak najbardziej do obejrzenia w zmęczony środowy wieczór.