Filmorys (4)

Nie lubię zaczynać opinii o filmach od słów "mógł to być...", bo zaprzepaszczona szansa na dobre kino boli bardziej niż oczywista od pierwszych minut chała. Czwarty odcinek Filmorysa rozpocznie się od dwóch takich rozczarowań, ale później będzie nieco lepiej. Niestety, pięciu gwiazdek dzisiaj nie uświadczycie.

Tak, gwiazdek. Postanowiłem uprościć filmorysowy system oceniania. Od dzisiaj skalę szkolną z plusami, minusami i słownymi uzupełnieniami ("warto zobaczyć", "trzeba zobaczyć") zastąpiłem uśmiechniętymi gwiazdkami. Pięć znaczy must-see, cztery -- should-see. Trzy to film "wporzo", ale nic ponadto. Dwie gwiazdki oznaczają coś mniej lub bardziej kiepskiego, a jedna gwiazdka... sami się domyślcie.

Przy okazji chciałem poprosić o mały feedback. Czy dotychczasowa formuła Filmorysu sprawdza się z punktu widzenia wygody blogowego czytelnika? Czy może raczej kolejne odcinki powinny ukazywać się częściej, ale za to do każdego z nich powinno trafiać mniej filmów (2-4)? Z jednej strony nie chcę się rozdrabniać, ale z drugiej wiem doskonale, że długie wpisy na blogu, obojętnie na jaki temat, niekoniecznie są jazzy. ...

---

Krew za krew (Seraphim Falls); 2006. Mógł to być dobry, osnuty mgiełką tajemnicy thriller psychologiczny w westernowej scenerii. Liam Neeson z kilkoma najemnikami zajadle ściga przez zasypane śniegiem góry samotnego uciekiniera, Pierce'a Brosnana. Nie wiemy, o co chodzi, ale od samego początku możemy podejrzewać, że na miano pozytywnego bohatera nie zasługuje tutaj nikt. Liczymy więc na dwuznaczną opowieść o winie, zemście, karze, odkupieniu... i figa. Fabuła szybko wpada w zadyszkę, wkrótce otrzymujemy topоrny i rozwiewający wszelkie smakowite wątpliwości fleszbek, a na ekranie pojawiają się postacie rodem z filmów Lyncha. Na domiar złego Krew za krew kończy się w nieprzekonujący i kiepsko rozegrany sposób. Tchórzliwym scenariuszom, które świetnie się zaczynają, a potem brak im konsekwencji, mówimy stanowcze NIE. *****

---

[.REC]; 2007. Mógł to być intensywny, przerażający, nakręcony z ręki horror rozgrywający się w niewielkiej przestrzeni kilkupiętrowej kamienicy. Filmowi z zombiakami jestem w stanie wiele wybaczyć i w zasadzie [.REC] za całkowitą porażkę nie uważam. Film niby ma klimat i... szkoda tylko, że na klimacie zalety się kończą. Początkowo budzi niepokój, ale w kulminacyjnych chwilach nie straszy tak jak powinien, a Chudzina z końcówki wywołuje uśmiech politowania. Warto jednak zaznaczyć, że film nakręcili Hiszpanie -- niech się starają dalej, a prędko powinno im wyjść coś naprawdę dobrego w dziedzinie zombie-movies. *****

Ciekawostka: Amerykanie kręcą już remake [REC] pt. Quarantine. USA to jedyny kraj na świecie, w którym miast dystrybuować zagraniczny film z napisami (czy nawet dubbingiem) zabierają się za kręcenie własnej wersji.

---

Człowiek-słoń (The Elephant Man); 1980. Ujmująca -- ale nie łzawa! -- współczesna baśń o fizycznej odmienności i poszukiwaniu akceptacji. David Lynch na czarno-białej taśmie opowiada o losach Johna Merricka, potwornie zdeformowanego młodego mężczyzny, który po wielu latach spędzonych w cyrku jako obwoźny dziwoląg trafia pod troskliwą opiekę dobrotliwego doktora Trevesa. Szybko okazuje się, że pod odrażającym obliczem kryje się wrażliwy, miły i inteligentny człowiek.

W Człowieku-słoniu Lynch swoje surrealistyczne ciągoty trzyma na wodzy, w czym z pewnością pomaga mu fakt, że tytułowy bohater to postać autentyczna. Fabuła filmu jest więc spójna, a świetne kreacje Anthony'ego Hopkinsa w roli Trevesa i niesamowicie ucharakteryzowanego Johna Hurta w roli Merricka sprawiają, że rozwój wydarzeń śledzi się z niekłamaną przyjemnością. *****

* * *

Nie ma róży bez ognia; 1974. Drugi najlepszy film Bareji (o pierwszy najlepszy nie będziecie chyba pytać...). W ...róży... mistrz peerelowskiej groteski bierze pod lupę perypetie mieszkaniowe. Dzięki szczęśliwemu trafowi Janek i Wanda przeprowadzają się z ciasnoty do wygodnego M-3. Niestety, zaraz potem ich sublokatorem staje się były mąż Wandy, Jerzy. Janek próbuje się go pozbyć, lecz doprowadza tylko do... zwiększenia liczby niepożądanych współmieszkańców.

Przezabawna komedia pełna zwariowanych pomyłek, obfitująca w humor zarówno sytuacyjny jak i słowny. Fedorowicz w roli Janka miał tu niby więcej do zagrania, ale przebił go bez wątpienia Jerzy Dobrowolski -- film warto obejrzeć choćby dla "jogibabu", "biednego misia", "brawo, Jasiu!" i "no oczywiście". *****

---

Be Kind Rewind; 2008. Michel Gondry jest doskonałym przykładem reżysera posiadającego swój charakterystyczny styl. Kilka lat temu spod jego kamery wyszedł Zakochany bez pamięci, surrealistyczny komediodramat i wielce niebanalny film o miłości w jednym. Wtedy jednak Gondry połączył siły z oskarowym scenarzystą Charliem Kaufmanem, natomiast w Be Kind Rewind przenosi na ekran własną historię. Wynik: Sympatyczna, lekko nostalgiczna komedia, której na pewno nie brak oryginalności, ale która też nie ma niestety "tego czegoś". Miłośnikom VHS, jazzu i Pogromców duchów powinna spodobać się bardziej niż pozostałym. *