20 w skali Beauforta?

Najwyższa chyba pora, żeby -- chociaż tak troszkę -- się uzewnętrznić.

Ze smutkiem stwierdzam, że się starzeję. W dzieciństwie na czapkę i szalik patrzyłem w porze zimowej ze wstrętem. Odczuwałem zupełny komfort termiczny bez tych tekstylnych parafenaliów, a po ich założeniu, wymuszonym przez rodziców, natychmiast zaczynałem się pocić i było mi bardzo źle. Kilka lat temu moje właściwości cieplne zmieniły się na tyle, że z "czapajewem" i "szalikajewem", jak mawiał kolega z podstawówki, przeprosiłem się i zacząłem z własnej i nieprzymuszonej woli nosić je przy ujemnych temperaturach.

Obecnie mamy rok 2006. Borys już w połowie października stwierdza, że na dworze zrobiło się zbyt chłodno. Wyciąga z szafy kurtkę zimową, czapkę, rękawiczki (szalika jeszcze nie. Jeszcze) i lada minuta okazuje się, że jest najcieplej ubraną osobą w wagonie metra. Ech, minie parę lat i od września do kwietnia będę chodził w kożuchu, uszatce i kozakach. Pojemność cieplna maleje z wiekiem, niestety. Podobnie jak kilka innych parametrów.

Inna sprawa, że w Norwegii dość niespodziewanie zrobiło się zimno. Temperatura w przeciągu kilku dni spadła z mniej więcej piętnastu do poniżej dziesięciu stopni Celsjusza. Na dodatek pojutrze jadę w teren ze współstudentami fizyki kosmicznej. Cel wyprawy stanowi baza rakietowa na Andoya w północnej Norwegii. Wracamy w niedzielę. Problem w tym, że na koniec tygodnia zapowiedziano w tamtym rejonie opady śniegu. Zatem w tym roku wyjątkowo to nie zima przyjdzie do mnie, lecz ja do zimy. Na domiar złego na Andoya są często silne wiatry. W dzisiejszej prognozie pogody na mapie meteorologicznej widniała strzałeczka z napisem "20". Jednostek nie podali, więc mogę tylko snuć jak najgorsze domysły.