Nowej notki na razie nie będzie (12)

1. Ujrzawszy w metrze reklamę książki obyczajowej (Ferrante?) zacząłem dumać, czy tomik poezji mógłby stać się bestsellerem na miarę Kodu Leonarda da Vinci albo 50 twarzy Greya. Pytanie brzmi absurdalnie i naiwnie, no ale gdyby tak wydawnictwo ów tomik porządnie wypromowało, podsunęło ludziom pod nos w mediach, rozesłało egzemplarze nawet do blogerów książkowych i recenzentów zazwyczaj nie zajmujących się poezją, zainicjowało cykl rozmów, słowem — gdyby z autentycznym zapałem, pełnym profesjonalizmem i wykorzystaniem narzędzi marketingowych wszelakiej maści spróbowało jakiś zbiór wierszy wylansować? Wierszy, które nie byłyby leśmianowskimi zawijasami ani chirurgicznymi barańczakami, ale nie byłyby też prostackie ani częstochowskie, tylko takie w sam raz, koftowe, osieckie.

Czy istniałaby realna szansa na osiągnięcie czytelniczej masy krytycznej, sytuacji, w której zbiorek sprzedałby się na pniu w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy, przez kilka miesięcy byłby na ustach wszystkich jako wydarzenie literackie roku, a autor stałby się z tygodnia na tydzień bogatym człowiekiem? Czy taka sytuacja mogłaby zaistnieć w Polsce? Za granicą? Kod Leonarda da Vinci skanalizował społeczną podejrzliwość wobec kościoła katolickiego, 50 twarzy Greya wydoił ciągoty do BDSM. A czy zręczny poeta wespół z gotowym do podjęcia ryzyka wydawcą potrafiliby zrymować pospolitą chęć powiększenia kapitału kulturowego „szerokiego odbiorcy” z ogromnym sukcesem komercyjnym?

2. 21 października doszło do zmasowanego cyberataku na serwery firmy Dyn pełniącej kluczową rolę w internetowej infrastrukturze. Przez kilka godzin nie działały adresy m.in. Airbnb, Amazonu, BBC, CNN, Imguru, Netfliksa, PayPala, Redditu, Spotify i Twittera. Był to największy z dotychczasowych ataków tego typu; obciążenie Dynowych serwerów przekroczyło jeden terabit na sekundę.

Październikowej blokady dokonano nie poprzez zainfekowane komputery i smartfony, tylko za pośrednictwem podłączonych do internetu urządzeń rodzaju drukarek i kamer. Są one zwykle słabo zabezpieczone, łatwo się do nich włamać wypróbowując po kolei proste, typowe hasła. Czy w niedalekiej przyszłości podobne cyberataki będą się powtarzać? Czy czeka nas „okrutna zemsta tostera”, jak ironicznie skomentowała zdarzenie jedna z norweskich gazet?

3. Wypróbowałem niedawno fajowy pełnoekranowy edytor tekstu JDarkRoom, który z powodzeniem imituje przestarzały monitor z zielonymi literami na czarnym tle. Niestety, JDarkRoom obciąża komputer, ponieważ uruchamia się poprzez Javę, a poza tym od niedawna za sprawą niefortunnego tytułu kojarzy się z pedofilią.

4. „Nie bój się, to tylko horror”. Bzdura! „Bój się, ponieważ to horror”. Najlepsze z horrorów są wszak straszne dlatego, że odzwierciedlają podświadome społeczne lęki. Filmy o zombiakach stanowią na przykład metaforę pogromów, w których sąsiedzi zamieniają się w bestie i mordują bliźnich (Holokaust, Wołyń, Rwanda). Lśnienie i Babadook opowiadają o strachu przed chorobą psychiczną, szaleństwem najbliższych. Szósty zmysł, Inni — o grozie śmierci. Nie oglądaj się teraz, Antychryst — o lęku przed śmiercią dziecka. Egzorcysta, Dziecko Rosemary — o strachu przed Złem. I tak dalej.

5. Uświadomiłem sobie nagle, że 26 grudnia 2004 r., gdy tsunami zniszczyło sporą część Azji Południowo-Wschodniej, nie istniało jeszcze YouTube, a Facebook był w powijakach.

6. Oxford Dictionaries wybrały na słowo roku 2016 „post-prawdę”. Zwrot opisuje sytuację, w której opinia publiczna z premedytacją podpiera się emocjami i osobistymi przekonaniami zamiast sięgnąć po obiektywne fakty. Natknąłem się także na dwa inne, pokrewne (i jeszcze bardziej ironiczne, co nie znaczy, że nie mające racji bytu) neologizmy:

„Prawdość” („truthiness”) wymyślił komik Stephen Colbert. Dotyczy poglądów uznawanych za prawdziwe, bo prawdziwe się wydają, bez powoływania się na twarde argumenty. Zamiłowanie do „prawdości” przejawiają środowiska prawicowe. „Faktowość” („factiness”) ukuł z kolei socjolog Nathan Jurgenson jako lewicową przeciwwagę. Polega na przedkładaniu jednych faktów nad inne ze względów estetycznych. Jeżeli prawda razi nasze poczucie dobrego smaku (naprawdę? komuniści mordowali ludzi w obozach koncentracyjnych na Syberii? niemożliwe!) wybieramy sobie inną „prawdę”.

A tutaj znajdziemy słowo roku 2016 wyłonione w plebiscycie przez rodzime PWN. Nudniejsze od anglosaskiego, ale, o dziwo, także zdążyłem mu już poświęcić notkę).

7. Nathan J. Robinson okrutnie skomentował „pozytywny” stosunek do globalnych zmianach klimatycznych: nawet ci, którzy argumentują, że ponosimy za nie bezpośrednią odpowiedzialność, tak naprawdę sami w to nie uwierzyli, bo gdyby wierzyli — gdyby rzeczywiście sądzili, że nasz świat w przeciągu kilkudziesięciu lat najprawdopodobniej zostanie zniszczony klęskami żywiołowymi — to niezwłocznie podjęliby drastyczne polityczne kroki, by tej ponurej przyszłości zapobiec. A oni tylko wykonują jałowe ćwiczenia intelektualne w prasie codziennej tudzież wałkują zagadnienie bez końca na Fejsbuku.

8. Co sekundę ładujemy kilkadziesiąt godzin filmików na YouTube’a i kilka tysięcy zdjęć na Facebooka. Ale zaraz potem ktoś musi szybko przepatrzeć gigabajty danych, by wyegzekwować regulaminy serwisów i skutecznie zablokować publikację niedozwolonych treści, pоrnografii, scen przemocy i wszelakich ohydztw. Kto? Moderatorzy wspomagani przez algorytmy lub algorytmy wspomagane przez moderatorów, kolejność nieistotna dla poniższej niewesołej, neokapitalistycznej ciekawostki: Lwia część moderacji jest outsource’owana do Indii. W praktyce oznacza to, że za każdym śmiesznym filmikiem obejrzanym na YouTubie kryje się klikanie Hindusów, którzy od rana do wieczora odsiewają zbliżenia na penisy oraz torturowane jeże. Ale, jak rzecze internetowe porzekadło, „what has been seen cannot been unseen”. Czy cenzorska robota wpływa na psychikę moderatorów? Oczywiście. Czy mogą liczyć na opiekę psychologa i ograniczone godziny pracy z najcięższymi treściami? Oczywiście, że nie. Jaka epoka, takie sweatshopy.

9. Sposób na podejmowanie decyzji w grupie: Najpierw się upić i podjąć ją po pijaku, potem wytrzeźwieć i przemyśleć. Jeżeli wszyscy są ciągle „za”, decyzja jest trafna. Jeżeli nie — procedurę należy powtórzyć. Kolejność można zamienić: najpierw postanowić coś na trzeźwo, potem dokonać alkoholowej weryfikacji.

Brzmi całkiem rozsądnie.

10. Prawo Moore’a głosi, że moc obliczeniowa komputerów podwaja się co mniej więcej półtora roku. Ta prosta reguła sprawdza się od ponad czterdziestu lat, lecz lada cykl miniaturyzacja zderzy się ze ścianą. „Najlepsze z obecnych rozwiązań technicznych mogą pochwalić się wynikiem 30 atomów na bramkę logiczną (…) dużo bardziej się ich ścisnąć nie da”, pisze Sean Carroll.

Więc jak dalej przyspieszać komputery? Hewlett Packard Enterprise proponuje skoncentrować wysiłki inżynierów na udoskonalaniu cyfrowej pamięci. Po pierwsze, opracować taki sposób dostępu do niej, który nie pobierałby prądu. Po drugiej, skomunikować ze sobą komponenty hardware’u fotonami, nie elektronami. Po trzecie, przebudować gruntownie architekturę sprzętową, tak, by procesory dysponowały jak najkrótszym, jak najprostszym połączeniem z modułami pamięci.

11. Odkryłem przepiękny, darmowy maszynowy krój czcionki: Truetypewriter PolygloTT autorstwa Siergieja Beatoffa. Zawiera polskie litery diakrytyzowane oraz mnóstwo innych specjalnych liter i znaków. Piszę sobie nią na komputerze od niedawna i jestem szczęśliwszym człowiekiem.