Nie patrz na kartkę!

W latach dziewięćdziesiątych w Polsce zapanowała moda na autostereogramy, czyli kolorowe kaszanki skrywające trójwymiarowe obrazki. Zwało się je „magicznymi obrazami”. W którym dokładnie to było roku? Chyba w 1994 r., sądząc po dacie wydania albumu Ultra 3-D, który u nas na półce też stał (a może pamięć płata mi teraz figla?).

Będąc dzieciakiem za cholerę nie umiałem tak popatrzeć, żeby zobaczyć. Okej, pierwszy etap był prosty: Skupić wzrok na wyobrażonym punkcie kilkadziesiąt centymetrów za kartką. Ale nigdy nie zrozumiałem, że następnym krokiem było wzroku rozluźnienie. Zakodowana ilustracja „popływałaby” wtedy przez kilkanaście sekund przed naszymi oczami. Iluzja rozciągnęłaby się następnie w głąb kartki i w studni obrazka dojrzelibyśmy ukryty kształt.

Nagle odkryłem, że mój dorosły wzrok wyławia autostereogramy bez większego trudu. Co więcej, wpatrując się w nierzeczywiste trzy-de odczuwam przedziwne uczucie odprężenia. Gdy z rozluźnionymi gałami gapię się bezmyślnie w lewitujący obrazek, dosłownie zalewa mnie fala relaksu. Sami spróbujcie.