Dumanie (5)
varia ::: 2021-03-13 ::: 160 słów ::: #779
Czytasz starą notkę zaimportowaną z WordPressa. Niektóre elementy układu stron – w szczególności rozmiary i zakotwiczanie ilustracji oraz światło – mogą pozostawiać sporo do życzenia. Gdzieniegdzie wyparowały też multimedia, w szczególności zagnieżdżone wideo z YT.
Dzisiaj minęło okrągłe dwadzieścia pięć lat od śmierci Krzysztofa Kieślowskiego, najwybitniejszego polskiego reżysera.
Miłośnicy Wajdy, Munka i Machulskiego muszą mężnie znieść potężny przymiotnik w stopniu najwyższym. Kieślowski osiągnął swą twórczością szczyty dramatycznej metafizyki i utrzymywał się na nich przez parę dekad. Jego filmy są ponadczasowe, także warsztatowo, a Dekalog to skończone arcydzieło (może z wyjątkiem części dziewiątej). Jeśli komuś wydaje się, że przecież Wajda też jest ponadczasowy, niech spróbuje obejrzeć Brzezinę.
Pamiętam, że w styczniu albo lutym 1996 r. oglądałem w telewizji wywiad z Kieślowskim. Gdy zaraz potem marcu media obiegła wiadomość o jego niespodziewanej śmierci, dziwiłem się bardzo. Jak to? Ten niestary pan, którego dopiero co widziałem na szklanym ekranie, naprawdę umarł?
— Dlaczego ludzie umierają?
— Różnie, w wypadku, na raka, ze starości...
— Mnie chodzi o to, co to jest śmierć.
— Śmierć? Serce przestaje pompować krew, krew nie dociera do mózgu. Wszystko zatrzymuje się, staje, koniec.
— A co zostaje?
— Zostaje to, co człowiek zrobił, pamięć o nim.