Wszystkie wyróżnienia moje (5)

Zawsze istnieć będą ludzie zdolni znaleźć wymówkę dla czynienia zła, niezależnie od wyznawanej ideologii. Absurdem jednak jest negowanie, że niektóre ideologie są bardziej podatne na przemoc niż inne. [...] Jeżeli ktoś, kto uważa, że jego pogląd P jest słuszny i ważny, zabije kogoś innego, ponieważ tamten się z nim nie zgadza, to powiemy, że pogląd P skłonił pierwszą osobę do przemocy. Ale właśnie nie do końca tak jest. Trzeba najpierw dorzucić do P dodatkowe przekonanie – że dopuszczalne [...] jest wymuszanie słusznych, ważnych poglądów [...] przemocą wymierzoną w tych, którzy ich nie wyznają. I to właśnie owo drugie przekonanie, nazwijmy je D, dostarcza motywu dla przemocy. [...]

Tutaj dochodzimy do sedna sprawy: w skład niektórych ideologii wchodzą [...] przekonania takie jak D [...], w skład innych nie. Jest w pełni rozsądnym sprawdzić, czy jakaś określona ideologia je zawiera. [...] Sprawę należy rozpatrywać systematycznie. Sprawdzanie tego nie jest ani nienawiścią, ani fobią. Można zbadać pod tym względem chrześcijaństwo, islam, ateizm, demokrację, marksizm itd. Stwierdzenie, że żadna ideologia nie zawiera przekonań takich jak D [...] jest naiwne i błędne. Uznanie, że wszystkie ideologie zawierają przekonania w rodzaju D, również.

James Hannam (22/01/2016)

W latach 90’ wszyscy delektowali się konceptem, że oto mamy kapitalizm bez kapitału. Należało to rozumieć w taki sposób, że skoro chcemy odejść od komunizmu, to nie wypada patrzeć ani skąd wzięły się pieniądze, ani do kogo należą. Uwłaszczająca się nomenklatura? Proszę bardzo. Dziwne prywatyzacje? Trudno! Lewe kredyty? Przykre, lecz nie do uniknięcia! Media, energetyka, banki w obce ręce – cudnie! Przecież kapitał nie ma narodowości, zachodnie standardy nas rozwiną, miejsca pracy są potrzebne, a transfer zysków, to daleka przyszłość. W wypadku przejmujących majątek służb dodawano jeszcze (tonem ludzi dobrze znających nie tylko mechanizmy rynku, ale i tajniki ludzkiej natury), że jeśli dość dużo ukradną, to przestaną być groźni – więc w naszym najlepiej pojętym interesie jest by kradli ile wlezie. „W trzecim pokoleniu zostaną filantropami” – uspokajano. [...]

Szczególna podłość transformacyjnej operacji polegała na tym, że uczono pogardy dla tych, którym odbierano szanse. Pedagogika wstydu za solidarność przyniosła owoce. Wielu, zbyt wielu uwierzyło, że serduszko od Owsiaka i 1% załatwia problem. [...] dochowali się nawet całkowicie lokalnej odmiany lewicy, która gotowa jest protestować przeciw projektowi 500 złotych na dziecko.

Dariusz Karłowicz (31/01/2016)

[O programie 500+] Nawet jeśli ci, którzy korzystali dotąd z zasiłków, w efekcie otrzymają niewiele więcej, to zmiana polegać będzie na podniesieniu społecznego statusu rodzin z dziećmi poprzez docenienie ich wkładu w rozwój państwa. Symbolika ma znaczenie, pieniądze w tym wypadku tym bardziej. Upodmiotowienie rodziny jako ważnego zasobu kapitału społecznego jest w Polsce potrzebne, co nie znaczy, że programu nie trzeba będzie krytycznie analizować i dopracowywać.

[...] mogę tylko uśmiechnąć się w odpowiedzi na zarzut, że Polacy to naród roszczeniowy. Jest wręcz przeciwnie, ostatnie ćwierćwiecze skutecznie oduczyło nas tzw. roszczeniowości i liczenia na państwo, i stąd tak łatwo jest nam je deprecjonować. Polacy dopiero pozbywają się poczucia winy z powodu oczekiwań wobec tej instytucji.

Marta de Zuniga (5/1/2016)

[Chrześcijańskokonserwatywni republikanie mogą pojednać pogląd o wolności jednostki z moralnością zabraniającą aborcji i homoseksualizmu, ponieważ] traktują ludzi jako socjoekonomicznie swobodne jednostki, które dają sobie radę same, poszukują szczęścia, utrzymują siebie i rodzinę. Jeśli popadną w kłopoty finansowe, powinny szukać pomocy u rodziny, w ostateczności u kościoła lub innych organizacji dobroczynnych, ale nie u państwa federalnego. Żeby ten mechanizm działał, rodzina musi pozostać silną instytucją. Dlatego [republikanie] bronią rodzinnych wartości ze wszystkich sił. Twierdzą poza tym, że jeśli zbyt wielu ludzi uzależni się od datków od państwa federalnego, zostanie mniej pieniędzy na wojsko, które jest ważne dla zachowania pozycji USA w świecie.

Frank Rossavik (30/1/2016)

Czytanie oznacza zaakceptowanie władzy [autora], władzy, która nawet jeśli nie jest podobna władzy boskiej, jest mimo wszystko – wewnątrz tekstu – władza absolutną.

Tara Isabella Burton (7/1/2016)

Technologia bowiem, najkrócej rzecz ujmując, miała uwolnić człowieka [...] od przymusu ciężkiej pracy, a tym samym trwale go uszczęśliwić, a przynajmniej uszczęśliwienie takie organizacyjne umożliwić. Ani pierwsze, ani drugie, mimo niewątpliwego rozwoju technologicznego, nie urzeczywistniło się. [...] Widuję na co dzień pracowników firm i korporacji, którzy „na czworakach” niemal i z obłędem w oczach powracają do swych domów, psychicznie i nerwowo (a też i, wbrew pozorom, fizycznie) wykończeni, niezdolni prawie do jakichkolwiek form samorealizacji, niemający ni sił ni czasu dla rodziny, na samodzielne myślenie, na czytanie, na urzeczywistnianie swych zainteresowań i pasji – na oglądanie świata. [...]

Nie dostrzegają przy tym najoczywistszych nawet znaków, świadczących jednoznacznie o powolnym „psuciu” się świata. Przyjrzyjmy się realności dzisiejszej i porównajmy ją z tą dawną – choćby pod względem estetyki. Zestawmy dla przykładu teraźniejsze bloki mieszkalne z dawnymi kamienicami: zwróćmy uwagę nie tylko na wymiar ściśle estetyczny, ale też jakość wykonania, trwałość, solidność, kompozycję i harmonię elementów, usytuowanie w dokolnej przestrzeni. Porównajmy dawne meble, z jakim smakiem, starannością i dbałością o szczegół zostały wykonane i zestawmy je z dzisiejszą (i to wcale nie tą najtańszą) produkcją. Porównajmy ongisiejszą porcelanową zastawę ze współczesnymi kompletami z przysłowiowej już „Ikei”. Zobaczmy jak kiedyś wydawano książki – a jak wydaje się je dzisiaj. [...] Porównajmy dzisiejszą edukację, zwłaszcza tę na – teoretycznie – wyższym poziomie z dawniejszym wykształceniem akademickim: teraźniejszy magister (a obawiam się, że i niejeden doktor) nie miałby najmniejszych nawet szans w intelektualnym starciu z przedwojennym maturzystą. Weźmy dalej malarstwo, rzeźbę, ceramikę, ale też literaturę, o filozofii już nawet nie wspominając... można wymieniać do woli.

Bartosz Jastrzębski (4/2/2016)

Wiele z naszych poglądów na temat ery prohibicji jest błędnych. Wedle obowiązującej mitologii wojujące dewotki wymachując toporkami wywalczyły całkowity zakaz alkoholu. Zakaz ten był tak powszechnie znienawidzony, mówi dalej ta opowieść, że gorzałka lała się jeszcze szerszym strumieniem w dzikich spelunkach. Z czasem ów „szlachetny eksperyment” poniósł klęskę.

Prohibicja nie była jednak nigdy kompletnym zakazem. Prościej było podówczas o legalne picie alkoholu wbrew 18. Poprawce do Konstytucji niż dzisiaj o legalne palenie trawki. W każdym stanie można było dostać receptę na leczniczą whiskey, pić gorzałkę zmagazynowaną zanim prawo weszło w życie, albo pędzić własne wino. Zakaz nie był całkowity. Nie był także porażką, w każdym razie nie był nią, jeśli mierzyć jego powodzenie wskaźnikami zdrowia publicznego. Gorzałka stała się towarem rzadszym, amerykańskie nawyki spożywania alkoholu uległy zmianie, a jego konsumpcja utrzymywała się na stosunkowo niskim poziomie przez kolejne trzy dekady. Kolejne nieporozumienie: zakładamy, że Amerykanie pili na umór przed (i w trakcie) prohibicji, dużo więcej niż obecnie. W gruncie rzeczy dzisiaj [piją] mniej więcej tyle, co w 1910 r.

Josh Feldman i Temma Ehrenfeld (28/1/2016)