Nasza strona Atlantyku

Z ponurą satysfakcją obserwuję, jak w polskim internecie nasilają się przestrogi przed porozumieniem handlowym TTIP. Pisałem o nim dokładnie rok temu jako... no, na pewno nie jako pierwszy – nawet gdyby WWW kończyło się na domenach .pl – ale przynajmniej na wiele miesięcy zanim groźny skrót zadebiutował na blogach osób pokroju Wojciecha Orlińskiego, lewicowo wyczulonego na tego typu sprawy.

TTIP miało zostać podpisane z końcem minionego roku, ale negocjacje się przeciągnęły, co stanowi zapewne dobry znak. Ich dziewiąta runda rozpocznie się za kilka dni w Nowym Jorku. Natomiast w styczniu Komisja Europejska upubliczniła wreszcie treść trzymanych przez długi czas w tajemnicy dokumentów. Najwięcej emocji budzą fragmenty poświęcone Rozstrzygnięciom Sporów Między Inwestorami a Państwami (ISDS). Zachodzi bowiem uzasadniona obawa, że TTIP włoży w ręce korporacji potężne narzędzie do blokowania ustaw układanych z myślą o zwykłych obywatelach, ale niekorzystnych dla wielkiego kapitału. UE uspokaja, że moc prawna ISDS zostanie ograniczona, a procesy arbitrażowe objęte wymogiem pełnej jawności. Pożyjemy, zobaczymy. Amerykańska Izba Handlowa do TTIP oczywiście zachęca, społeczeństwo obywatelskie przed porozumieniem ostrzega (obie witryny po polsku).

Sławek Żyżek w wywiadzie udzielonym niedawno Spieglowi (już po angielsku) nie komentuje co prawda TTIP wprost, ale zwraca uwagę, że obecna Europa ze swoją mieszanką socjalizmu i wolnego rynku stanowi pożądaną przeciwwagę dla bezwzględnego neoliberalizmu USA i autorytarnego kapitalizmu państw azjatyckich. Jeżeli postępująca deregulacja gospodarki miałaby upodobnić nasz kontynent do Stanów Zjednoczonych, to trzecim wierzchołkiem ekonomicznego trójkąta stałby się prędzej czy później model rosyjski. Czy wyszłoby to światu na zdrowie?

____________________
Rysunek wykorzystany w nagłówku pochodzi z Frack Free Greater Manchester.