Brawa dla Dawkinsa

W Playboyu ukazał się długi, ale poczytny wywiad z bogiem ateizmu Richardem Dawkinsem. Wynotowałem i przetłumaczyłem kilka kwiatków:

RD: Określenie "bystrzy" ["brights" — takim mianem określają się niektórzy amerykańscy ateiści] zostało zaproponowane przez pewną kalifornijską parę. Wydaje mi się, że to całkiem dobre słowo, choć większość moich przyjaciół-ateistów uważa, że sugeruje ono, iż religijni ludzie są tępi ["dim"]. A ja odpowiadam: "I co z tego?". (śmiech)

P: Czy ma pan jakichś głęboko religijnych przyjaciół?

RD: Nie. To nie tak, że nie chcę ich mieć. Po prostu kręgi, w jakich się obracam, są zazwyczaj wykształcone i inteligentne, i z tego co wiem, nie ma wśród nich żadnych religijnych osób.

RD: To jedyny odcinek "South Parku", jaki widziałem [ten, w którym pojawił się sam Dawkins]. Celowali tam w coś w rodzaju satyry, przedstawiając wyimaginowaną przyszłość, gdzie różne sekty ateistów zwalczają się nawzajem. Jednak większa część odcinka była pożałowania godna biorąc pod uwagę, co wyprawiała tam ta kreskówkowa wersja mnie, dokuczająca na przykład temu łysemu transwestycie...

P: Transseksualiście.

RD: Transseksualiście, tak. To nie jest satyra, bo nie ma nic wspólnego z moimi poglądami. A ten skatologiczny fragment, w którym ktoś rzucał gównem i ono przylepiło mi się do czoła, nie był w ogóle zabawny.

P: A co jeśli dziecko [któremu powiemy, że Święty Mikołaj nie istnieje] rozpłacze się?

RD: Och, byłoby szkoda.

P: Wygłosił pan mowę w Dublinie, w której twierdził pan, że wykorzystanie seksualne dziecka wyrządzi mu mniejszą psychologiczną szkodę niż wychowanie go na katolika. Jaka była reakcja publiczności?

RD: Bili mi brawo.