Dwadzieścia-dwadzieścia tysięcy (7)

Asher Roth chce chodzić do college'u przez resztę życia. Głód wiedzy? Skąd. Strach przed dorosłością? Tak jakby. Asher uosabia bowiem bachusowy typ studenta, który doskonale znamy z amerykańskich filmów i rodzimych miejskich legend o misjach ratunkowych na Marsa: film urywa się o trzeciej, budzisz się o dziesiątej, idziesz coś zjeść i od początku.

Niech nikogo nie zmyli teledysk. Absolutnie nie ma on charakteru dokumentalnego, jest raczej luźną i poddaną autocenzurze rekonstrukcją conocnych zdarzeń. Prawdziwe banie muszą być dużo ostrzejsze. Asher żałuje zresztą, że nie nagrał tej ostatniej. Był browar, było zioło, jakaś panna się całkiem rozebrała. Grubo.

I Love College jest śpiewany, czy raczej melorecytowany, na totalnym luzie, który w pierwszej chwili przywodzi na myśl Because I Got High. Prędko uświadamiamy sobie jednak, że w porównaniu z Rothem Afroman narzucał się ze swoimi ćpackimi przygodami, ba, okręcał narrację wokół wstrętnego moralizatorstwa. Tymczasem Asher wcale nie ostrzega przed zgubnym wpływem studiowania. Przypomina jedynie o podstawowej zasadzie imprezowego savoir-vivre'u: Jeśli wpadniesz na balety, to nie urywaj się przedwcześnie. Chętnie, choć nienatarczywie, dzieli się też swoim doświadczeniem: Nie zasypiać w butach, nie dobierać się do zbyt zmelanżowanych maniurek, zawsze zakładać dwie gumki.

Poza praktycznymi poradami w tekście kryją się fragmenty iście filozoficzne. Asher wygłasza arystotelesowską pochwałę przyjaźni (My good friends is all I need), wzywa do spontaniczności (Do something crazy! Do something crazy!), krytykuje szczególną teorię względności (Time isn't wasted when you're getting wasted). W ostatniej zwrotce pyta retorycznie: Czy naprawdę muszę się kiedyś obronić? Czy raczej mogę zostać na uczelni przez resztę życia?

Jeżeli nie jest jeszcze dla Ciebie za późno, też się nad tym zastanów.