Nieznany wróg

Przeszedłem (znowu) UFO: Enemy Unknown! Kto w połowie lat dziewięćdziesiątych nie zagrywał się w genialne dzieło nieodżałowanego Microprose'u, ten nie zrozumie, co kryje się za tymi kilkoma prostymi słowami.

Złote lata pecetowej rozrywki przypadły właśnie na ostatnią dekadę dwudziestego wieku. Grafika i dźwięk rozwinęły się wtedy na tyle, że gracz nie musiał dłużej interpretować kwadratów osiem na dziesięć pikseli jako żołnierzy i trzyipółbitowych pisków jako odgłosów wystrzałów. Zarazem technika nie zaszła jeszcze tak daleko, żeby twórcy zaczęli przedkładać "eye-candy" nad pomysł i grywalność. Mniej więcej w okolicach roku 1995 osiągnięto moment wspaniałej równowagi pomiędzy formą a treścią gier komputerowych. Nic dziwnego, że właśnie z tamtego okresu pochodzą niezapomniane klasyki zręcznościowe, przygodowe i strategiczne.

Gdy wznowię wreszcie minicykl Podróż sentymentalna (a wiele wskazuje na to, że nastąpi to dopiero z okazji dwusetnego wpisu), dowiecie się, że w wieku okołodziesięcioletnim zagrywałem się do upadłego dwoma tytułami. O ile jednak monumentalna Civilization była swoistym never-ending story -- bo przechodziło się ją raz za razem, za każdym razem obierając inną strategię -- o tyle UFO: Enemy Unknown stawiało przed graczem jasno zarysowany cel: obronić Ziemię przed najazdem Obcych... a potem zająć się czymś innym.

Ze starymi grami jest tak, że jeżeli grało się w nie "wtedy", to można w nie równie dobrze zagrać "teraz" i nadal będą (prawie) tak samo fajne. Mocarna dawka sentymentu przysłoni wybrakowany interfejs i pikselozę czającą się w kątach ekranu. Natomiast jeżeli spróbujemy zasiąść przed tytułem, który do tej pory znaliśmy tylko ze słyszenia, to jakkolwiek kultowy by swojego czasu nie był, najprawdopodobniej nasz gust nie zdoła podźwignąć ciężaru tych wszystkich lat. Sam tak miałem z wielkim Frontierem. Że też "wtedy" na niego nie trafiłem...

Dlaczego o tym piszę? Aby wyjaśnić, że jeśli "wtedy" nie zetknąłeś się z UFO, nigdy nie zrozumiesz, jak kolosalne pokłady klimatu zawierała -- i nadal zawiera -- ta gra. Nie zrozumiesz, jak to jest skradać się dwójką nieopancerzonych komandosów między jabłoniami w sadzie i nie wiedzieć, skąd padną śmiercionośne strzały Sectoidów; jakie to uczucie, gdy usiłujesz obronić sterroryzowane miasto i w beznadziejnej walce odpierasz ataki jednego Cyberdiscu za drugim; jaka duma cię rozpiera, gdy złapiesz żywcem pierwszego Leadera albo Commandera; jaką satysfakcję odczuwasz, gdy pod koniec wirtualnego miesiąca otrzymujesz dodatkowe dofinansowanie od światowych mocarstw nadzorujących działalność X-Comu, zadowolonych z twych dotychczasowych sukcesów.

Przyznam, że "wtedy" nie przeszedłem UFO. Jako szczyl byłem za cienki taktycznie na tę grę, wykazywałem za mało cierpliwości, zbyt często ignorowałem działalność Obcych na swoim terenie. Wyczerpujące rady zawarte w dwóch artykułach w "Gamblerze" -- zatytułowanych oczywiście "Nieznany wróg" i "Poznany wróg" -- były bardzo pomocne, ale nie wystarczyły. Z Enemy Unknown zmierzyłem się dopiero jako maturzysta, całe pięć i pół roku po Inwazji (akcja gry rozpoczyna się w styczniu 1999 r.). Któregoś czerwcowego popołudnia stanąłem wreszcie oko w oko z marsjańskim Mózgiem i pociągnąłem za spust po raz ostatni. Rozpoczętą dawno temu krucjata doprowadziłem wreszcie do końca.

Niedawno postanowiłem wrócić do UFO raz jeszcze. Z przyjemnością stwierdziłem, że gra przysparza równie dużo funu co dawniej. Tym razem zawiesiłem sobie poprzeczkę nieco wyżej i przeszedłem grę nie używając psioniki. Świat został uratowany raz jeszcze. Znowu możecie spać spokojnie, bez obaw, że w środku nocy wejdzie wam przez okno do pokoju człowiek-wąż z sondą analną. Lecz pamiętajcie, że zagrożenie w każdej chwili nadal może wynurzyć się z sedesu, więc kładźcie coś ciężkiego na klapie przed położeniem się do łóżka. A ja tymczasem zabieram się za sequel, Terror from the Deep.

I jakoś tak cieszę się, że w moim przypadku Civ i UFO, a nie Sims i WoW.