Trzystu nadeszło

Blogrys wiele zawdzięcza filmowi 300. Byłem wczoraj na premierze, więc przyzwoitość nakazuje wspomnieć tutaj o nim po raz drugi -- i ostatni zarazem. Czy Millerowsko-Snyderowscy Spartanie spełnili wszystkie pokładane w nich nadzieje, czy też okazali się mniejszym lub większym rozczarowaniem?

Odpowiedź na to pytanie uzależniona jest od oczekiwań widza względem filmu. Jeśli spodziewasz się wizualnego majstersztyku, który bardzo dobrze się ogląda, ale o którym, z powodu płytkiej treści, szybko się zapomina -- nie masz prawa się zawieść. 300 to bowiem istna uczta dla oczu. Przepiękne ujęcia liczyć tu trzeba w dziesiątkach, jeżeli nie setkach, choć podkreślić trzeba, że jest to piękno nierzadko bardzo brutalne. Strażnicy moralności nie powinni jednak narzekać, ponieważ 300 umyślnie przestylizowano i przejaskrawiono, tak że trudno traktować serio wydarzenia przedstawiane na ekranie. Film nie rości sobie najmniejszych pretensji do realizmu i chwała mu za to. W przeciwnym razie mielibyśmy do czynienia z ostrą groteską.

Nie zabrakło niestety zgrzytów. Twórcy kilkakrotnie przegięli. Mr T przekupujący kapłanów, król Leonidas wyglądający nago przez okno i homoerotyczna scena rozmowy spartańskiego władcy z Kserksesem budzą szczery śmiech, a nie o to chyba reżyserowi chodziło. Drażnią też niewyrafinowane zapożyczenia z innych filmów. Dostajemy oto Supergarbatego Golluma, pradziada Buffalo Billa z Milczenia owiec, a epilog wydaje się żywcem zerżnięty z Gladiatora (pomimo faktu, że Ridley Scott nie ma monopolu na wykorzystywanie pól zboża w filmach).

300 jest apoteozą dla greckich bohaterów bitwy pod Termopilami. A że gardzi przy tym realiami historycznymi, nurza się w patosie i wykorzystuje kolosalną ilość cyfrowych efektów specjalnych? Cóż, nie widzę problemu, gdyż film nie udaje ani przez minutę, że jest czymś innym, niż bardzo nowatorsko zrealizowanym widowiskiem. Pozostaje daleko w tyle za debiutanckim dziełem Zacka Snydera, remakiem Świtu żywych trupów, ale ogląda się go lepiej od Sin City, ekranizacji innego komiksu Franka Millera.

Polecam -- pod warunkiem, że jesteś w pełni świadom, z czym masz do czynienia.