Lancą przebity

Smoki Jesiennego Zmierzchu to pierwszy tom Kronik, cyklu fantasy osadzonego w dedekowym świecie Dragonlance. Wiedziałem, że jest to proza nieskomplikowana i właśnie dlatego nabyłem angielskie wydania wszystkich trzech części wiosną 2002 r., gdy zaczynałem swoją przygodę z czytaniem beletrystyki w języku Albionu. Choć przygoda trwa w najlepsze po dziś dzień, los chciał, że wtedy mimo wszystko po Kroniki nie sięgnąłem. Przez długie lata stały nietknięte na półce, aż parę tygodni temu uznałem, że najwyższy czas coś z tym zrobić i zabrałem się za pierwszy tom.

Wiedziałem niby, czego należy się spodziewać, ale nie sądziłem, że fabuła będzie aż tak płytka, a bohaterowie aż tak papierowi. Przez kilkadziesiąt pierwszych stron sytuację ratował klimat -- heroic fantasy bez naleciałości -- i wysoki współczynnik "dziania się". Jednak mniej więcej na półmetku zbrzydła mi snuta przez autorów jednowątkowa opowieść, której bohaterami byli m.in. charyzmatyczny półelf przeżywający moralne cierpienia za każdym razem, gdy uśmierca żywą istotę; wielki, silny i dobroduszny wojownik o Bardzo Małym Rozumku; oraz rachityczny, kaszlący, szepczący złowrogo i mrrroczny do bólu mag, brat bliźniak tego poprzedniego (!). Zresztą "zbrzydła" to pewnie za dużo powiedziane. Uznałem po prostu, że szkoda mojego czasu.

Książka powróciła więc w niechwale na półkę i stanęła obok następnych części, do których na 99% nigdy nie zajrzę. A ja odczuwam pewien niesmak, bo pierwszy raz od bardzo długiego czasu zdarzyło mi się, że przerwałem i zrezygnowałem z czytania pozycji beletrystycznej. Mam szczerą nadzieję, że nie stanie się do precedensem dla doczytywania książek do któregoś tam rozdziału i ciskania ich w kąt. Obecnie odtruwam się Klubem Dumas Perez-Reverte i na razie jestem dobrej myśli.

Wniosek jest taki, że dedekom ufać nie można. A cały powyższy wpis to po prostu przydługie wprowadzenie do następującego ogłoszenia: Wymienię angielskie wydania trzech pierwszych części Dragonlance'owych Kronik na długopis.